Nu de aanleiding en inhoud van mijn blog. Corona en wat wijsheid is, misschien. (Persoonlijk is mijn kennis veel te weinig om hierover iets inhoudelijk echt verstandigs te kunnen zeggen.)
Een van de wijze mensen met wie ik regelmatig spreek heeft zich bewust, na studie en rijp beraad, niet laten vaccineren. Ik sta er anders in. Niet omdat ik denk dat ik gelijk heb maar omdat ik geleerd heb protocollen te volgen. Daar sta ik ook achter. En in dit specifieke corona geval hebben wij te maken met een nieuwe situatie waarvan wij wel steeds meer leren maar nog niet alles (genoeg?) weten.
Waarom wil ik nu mijn stem laten horen, terwijl ik mij voorgenomen had om dit zeker niet te gaan doen? Ik merk dat het steeds moeilijker wordt om met elkaar te spreken. Het gaat niet meer over delen of samen zijn maar over gelijk en maatregelen, van de overheid of de “ tegenstand“ (tegen wie of wat dan ook). Maatregelen. Ik maak mij zorgen om mijn vrienden, zorgvragers, collega’s en iedereen die zich in het gedrang voelt komen en zich niet meer veilig genoeg voelt om een open gesprek te voeren.
Ik ben het zat om mij te moeten verantwoorden en ook, of juist, om de ander zich te horen verantwoorden.
Dit in plaats van het voeren van een open gesprek van waaruit we niet meteen tot een eindpunt en beslissing hoeven te komen. Een bekend gezegde stelt dat de waarheid in het midden ligt. Hoe dat hier is weet ik niet maar ik zie steeds meer mensen in de verdrukking komen terwijl ik denk dat dit niet nodig is.
Mijn vorige blog ging om koesteren. Daar wil ik nu op terugkomen. Laten wij elkaar ook in deze moeilijke, onzekere, zware en polariserende tijd vooral koesteren met alles wie en wat we zijn, ook of misschien wel juist in tegenstellingen. Volgens mij gaat het hier om gezamenlijk mens zijn in alle tijden en onder alle omstandigheden, of we het nu eens zijn of niet.
Waarom nu deze blog? Morgen, als u dit leest al weer een paar dagen geleden, is er een nieuwe persconferentie met nieuwe maatregelen. En ik maak mij zorgen over het onvermogen dat ik om mij heen zie. Het onvermogen om te blijven praten en luisteren naar die ander. Die ander die het niet met mij eens is. Als wij niet met elkaar in gesprek blijven dan verliezen wij de wijsheid en kennis van de ander. Wij dreigen de balans kwijt te raken. Dus mijn vraag aan u is; luister naar elkaar en het is niet nodig om het met elkaar eens te zijn. Maar blijf elkaar en de andere mening wel koesteren.