Bij overprikkeling denken we meestal aan mensen met ADHD of ADD. Toch komt overprikkeling bij hersenletsel veel voor. De hersenstichting geeft hieraan gelukkig veel aandacht en het is de moeite om de informatie van de hersenstichting hierover een keer goed door te lezen. Dit is de link naar deze informatie: Overprikkeling - Hersenstichting
Naast alle onderzoek en informatie die er nu bekend zijn over overprikkeling is; het hebben ervan iets anders dan het hebben van kennis over. Om dat duidelijk te maken zal ik nu alleen vanuit mijzelf schrijven. Dit is dus niet De waarheid maar Mijn waarheid. De effecten van overprikkeling kunnen voor iedereen anders zijn.
Overprikkeling merk ik altijd te laat. Ik merk niet de overprikkeling maar heb de gevolgen leren kennen. Ik ben dan onnodig geïrriteerd. Ik mis dan de kern van zaken en ga fouten maken. Ik snap dan de meest voorkomende zaken niet meer. Ik reageer dan feller en emotioneler dan voor mij gewoon is. Ik herken mijn reacties en gedragingen dan niet meer. Ik ben dan doodmoe en heb geen energie. Ik word misselijk van vermoeidheid. Ik zie dan kleuren en licht anders. Zonlicht is dan schel en doet pijn. Ik ben dan mijzelf niet meer en wil degene die ik dan wel ben niet zijn. En het ergste is nog wel dat ik op zo’n moment zelden in staat ben om een einde te maken aan het soort “verkeerde gesprekken” waarin ik dan verzeilt raak. Dit kan voor veel sociale schade zorgen.
Voorbuitenstaanders moet dit rampzalig klinken. Voor mij zijn dit de tekenen dat ik iets verkeerd aan het doen ben. Dan moet ik alles wat ik aan het doen ben laten vallen en tijd nemen om stil te staan en in mijzelf naar mijn “stille plek te gaan”. Een moment van concentreren op alleen maar “het zijn”. Voor mij werkt dat als een middel om te stoppen en mijzelf te resetten. Daarna moet ik beter voor mijzelf gaan zorgen. Tijd nemen om te rusten, afspraken verzetten en mijn planning aanpassen en realistischer maken. Ook moet ik dan weer actief gaan werken aan het ’s avonds gaan slapen. Dan dim ik de lampen al aan het begin van de avond. Ook worden er dan ’s avonds geen zware gesprekken meer gevoerd. Deze oplossingen zijn eigenlijk niet zo heel moeilijk en misschien zouden ze voor mensen zonder hersenletsel op zijn tijd ook goed kunnen zijn.
Gewoon even resetten of mediteren, mindfulness en ook sporten kunnen helpen om je geest los te maken en ruimte te krijgen voor jezelf en in jezelf. Je kan dan je planning en verwachtingen realistischer inrichten. Voor mij heeft deze manier van omgaan met deze beperkingen een hele nieuwe wereld geopend van bewust worden en bewuster leven. Dat werkt en niet alleen voor mensen met NAH. Voor veel mensen geeft het “normale leven” ook vaak overprikkeling alleen zijn de gevolgen hiervan minder extreem.